Ημερολόγιο καταστρώματος I, annus domini 2020

Στις ημέρες της πανδημίας, ακόμα και τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών μεταμορφώνονται,

οι σχέσεις αλλάζουν και οι γείτονες δεν είναι πλέον οι άγνωστοι προς αποφυγή.

Τα φώτα στα σπίτια των άλλων το βράδυ θυμίζουν την ζεστασιά της φάτνης. Τα παραθύρια ανοιχτά,

ακούγονται φωνές χωρίς να καταλαβαίνεις τι λένε, στήνεις αυτί αλλά τίποτα, μόνο ψίθυροι ή μάλλον γέλιο. Κάποιος σε χαιρετάει από τον τρίτο όροφο, ανταποκρίνεσαι με χαμόγελο, ποτέ δεν ήξερες ότι μένει κάποιος εκεί. Και το μάτι πέφτει εκεί ψηλά που τα κτίρια τρυπούν τον ουρανό, παρεμπιπτόντως πιο καθαρός και τ’αστέρια διάσπαρτα αλλά πιο φωτεινά χαράσσουν πορεία.

Μια παράξενη σιωπή απλώνεται εκεί έξω και σε ακολουθεί. Η σκέψη τρέχει στα εγκλωβισμένα παιδιά, τόσο κοντά αλλά απίστευτα μακριά σου. Διαλογίζεσαι.

Μια ευκαιρία να ανακαταλάβεις τη ζωή, να δώσεις αμνηστία σε δήμιους ιδεολογιών και φυγάδες ονείρων και να ολοκληρώσεις το υποσχόμενο ταξίδι που έχεις μπροστά σου, στην θωρακισμένη πλέον αλλά περισσότερο ενωμένη Ιταλία.

Πληγώνει να βλέπεις τους έρημους δρόμους της. Αλλά τώρα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο.

"Βοήθα να σε Βοηθήσουμε", το μότο και είναι αναγκαίος κανόνας. Γι αυτό τώρα “ΜένουμεΣπίτι”.

© Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)