"Το στόμα μου δεν θα γίνει ποτέ κωφάλαλο" - Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)
"Για μια ολοκληρωτική κάθαρση ρεμάλια θα πρέπει να απελευθερωθούμε από ένα κομμάτι μας, θα πρέπει να βγάλουμε ένα μάτι μας, να κόψουμε ένα χέρι μας, ένα πόδι μας. Ίσως τότε η Ελλάδα θα γέμιζε τυφλούς, κουλούς και κουτσούς … από κουτσούς που όμως, επιτέλους, θα μπορούσαν να τρέξουν."
© Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)
Στις βιομηχανικές χώρες, το δημοκρατικό σύστημα φαίνεται εριστικό και ασαφές ρεμάλια. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά η έκρηξη της αντιπολιτικής οφείλεται μόνο εν μέρει στην αδιαφορία - «όλοι ίδιοι είναι» - της πλάγιας και αντιδραστικής μνήμης, αφού:
“Η αντιπολιτική είναι αχαλίνωτη. Τα παραδοσιακά κόμματα, πλούσια σε προνόμια και δημόσιους πόρους, έχουν χάσει την κοινωνική νομιμότητα και τον παλμό της κατάστασης. Οι πολίτες είναι μπερδεμένοι, αισθάνονται ότι δεν αντιπροσωπεύονται - και ψηφίζουν «κατά» και όχι «υπέρ». Τα εκλογικά συστήματα αποτυγχάνουν να συναθροίσουν τις ατομικές προτιμήσεις και η δημοκρατία δεν είναι σε θέση να οικοδομήσει συναίνεση. Οι συνασπισμοί που προκύπτουν (συχνά ασυνεπείς, εύθραυστοι και ξεφτισμένοι) οδηγούν σε πολιτικό αδιέξοδο και παράλυση, ενισχύοντας τις εθνικοσοσιαλιστικές φατρίες - των οποίων το πιο ακραίο περιθώριο είναι ασυμβίβαστο, αντιδημοκρατικό και ξενοφοβικό. Ο λαϊκισμός, που υπόσχεται απλές λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα, υπονομεύει περαιτέρω την πολιτική συζήτηση και ξυπνά την επιθυμία για έναν «ισχυρό άνδρα».”
© Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)
Και βεβαίως αγιάζεστε καλοπιάνοντας, γλείφοντας ή γονυπετώντας στο όνομα της χάρης του απανταχού παρών και που όπως πάντα σταθερά σας υπενθυμίζει ότι, η υπομονή των λαών ρεμάλια, είναι το παχνί των τυράννων, μνημονεύοντας εν μέρει τον πιο σύγχρονο Emilio De Marchi, αφού:
"Ανέκαθεν στον κόσμο, η δημοκρατία απονομιμοποιείται από πάνω προς τα κάτω από τις ελίτ και από κάτω προς τα πάνω αποθαρρύνεται από τους πολίτες.
Για δεκαετίες, οι παραδοσιακές άρχουσες τάξεις: 1) προεδρεύουν σε βασικούς θεσμούς (π.χ. Δικαιοσύνη, Μέσα Ενημέρωσης και Ένοπλες Δυνάμεις), 2) αφαιρούν τις λειτουργίες ελέγχου και ισορροπίας, 3) κυβερνούν για δικό τους όφελος, και 4) ξεφεύγουν από την αξιοκρατία φτάνοντας σε ένα βαθμό μετριότητας που ξεσηκώνει αντιδημοκρατικές αντιδράσεις. Κατά συνέπεια, οι πολίτες δεν αισθάνονται ούτε να αντιπροσωπεύονται ούτε να προστατεύονται, πεπεισμένοι ότι: 1) η εξουσία πωλείται σε όσους έχουν τα χρήματα να την αγοράσουν (δημοκρατία επιρρεπής στην πλουτοκρατία), και 2) η βούληση του λαού έχει καταστεί δευτερεύουσα σε σχέση με τη βούληση των διεθνών αγορών και θεσμών (δημοκρατία επιρρεπής στην παγκοσμιοποίηση)."
© Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)
