“Η συμβίωση ενός πολιτικού μηχανισμού με τη μαφία, ιστορικά, ξεκινά σταδιακά, καθώς ο έλεγχος μιας εκλογικής αναμέτρησης μέσω της ανταλλαγής ψήφων γινόταν όλο και πιο συστηματικός. Προσφέρονταν τα πάντα για την ψήφο: παζάρι για θέσεις εργασίας στο δημόσιο, ψευδείς αναπηρίες, συντάξεις, οικοδομικές άδειες, μέχρι συμβάσεις και διαγωνισμοί για φαραωνικές κατασκευές που συχνά δεν ολοκληρώνονταν. Τοποθετώντας τους δικούς τους στα γρανάζια του μεγάλου ή του μικρού δημόσιου γραφειοκρατικού μηχανισμού, τα κόμματα επέβαλαν την χρηματική αποζημίωση ή προστασία, το λεγόμενο “πίτσο”, όρος απόλυτα κατοχυρωμένος από την ιεραρχία της παρακρατικής οργάνωσης ενίοτε μάλιστα συνεταιρικά με τη Μαφία, τα αφεντικά της οποίας ήταν οι ασφαλέστεροι ελεγκτές σε μεγάλα ολοκληρωμένα πακέτα ψηφοφόρων. Ήταν ακριβώς τότε το χρονικό σημείο που η κομματική πολιτική πήρε τη θέση της δημοκρατίας και η αξιοπρέπεια των πολιτών έγινε μη ανακτήσιμο αγαθό.”
© Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)
