"Πριν από λίγο καιρό αρκούσε ένας ξένος να μας κατηγορήσει για κάτι και σε κλάσματα δευτερολέπτων ένας καλός και γνήσιος κοντινός, προσφιλής στο περιβάλλον μας, έριχνε το γάντι καλώντας τον κατήγορο σε μονομαχία, για να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά μας. Σήμερα στην πολιτική ζωή αλληλοκατηγορούνται, όλο και πιο συχνά, ως κλέφτες και μαφιόζοι, αλλά δεν υπάρχει βουλευτής που να τραβάει το σπαθί από το θηκάρι του: οι μονομαχίες θεωρούνται πλέον ντε μοντέ, η κρίση του Θεού είναι ένα ρίσκο στην οποία δεν πρέπει να ποντάρουμε αφού κι αυτός μας βαρέθηκε και οι αμόλυντοι σωματοφύλακες σπανίζουν όλο και περισσότερο.
Σύμφωνα
με τον Σαλλούστιο, συγγραφέα, φίλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ιουλιανού τον 4ο
αιώνα, η ρωμαϊκή σύγκλητος ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένη εκείνη την
εποχή. Από αυτό προκύπτει ότι η ειλικρίνεια, στον πολιτικό κόσμο, ήταν πάντα
ένα σπάνιο εμπόρευμα. Υπάρχει όμως διαφθορά και διαφθορά. Σε μια δημοκρατία, αν
αφαιρεθεί από τους πολίτες το δικαίωμα ελέγχου των δημόσιων οικονομικών, τι
μένει; Όταν ένας λαός παραιτείται από τους κλέφτες που τον διοικούν, χάνει όχι
μόνο την αξιοπρέπειά του αλλά και το δικαίωμα να τη διεκδικήσει."
© Διογένης ο Σινωπεύς (ο μ.Χ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου